دلم می خواست به جای درس و مشق
پیچ و تاب ِ لباس مادرم را از بر می کردم .
دستهاش را می گذاشتم روی چشمهام
بعد دیگر گم نمیشدم توی هزارتوی جیغ و کابوس .
وارد دنیای ِ مادرانه هاش می شدم و هیچ غمی نداشتم دیگر .
کاشکی میشد چشمهام را ببندمتا ناخن کش ِ روحم از کار بیفتد .
خیلی خوب میشد
اگر یک هفته قبل از مرگت
خبر می دادند بهت .
نه برای اینکه بروی و حلالیت بگیری و یا اصلا
بشینی حسرت بخوری یا بروی کارهایی را بکنی که
وقتش را نداشتی حتی .
فقط به خاطر اینکه یک هفته ذهنت آسوده باشد .
یک هفته زندگی ت پاک شود از جزئیاتی که با دیدنشان یا
یادآوریشان حرص میخوری . یک هفته هیچ صدایی نباشد توی سرت
و یک هفته توی عمرت درد را حس نکنی اصلا .
اصلا یک هفته توی قفست پرواز کنی .
توی این یک هفته آدم دیگر نه گم میشود ، نه دهانش مزه ی گس ِ
آدمیت می دهد .اصلا چیزی برای غرغرکردن باقی نمی ماند .
آدم توی این یک هفته عاشق تیک تاک ِ ساعت خواهد بود .
درباره این سایت